Czaprakowa zmora

Robiąc ostatnio porządek w siodlarni, natknęłam się na stertę brudnych czapraków, które przehulały cały sezon w rekreacji i które skrzętnie przekładałam w najciemniejsze kąty, żeby nie wzbudzały u mnie poczucia winy związanego z ich zatrważającym stanem.... Nie wiem czy Wam kiedykolwiek zdarzyło się zapuścić czaprak do tego stopnia, że od strony z której styka się z koniem nawet po wnikliwej organoleptycznej  ekspertyzie nie można doszukać się pierwotnego koloru, a obecny można określić po prostu jako BRUDNY  z lekkim ukłonem w stronę SYFIASTEGO :) Mnie się udało i to nie raz. Niby nic w tym zdrożnego, bo każdy ma jakieś słabe strony, ale....

Zdecydowałam się wreszcie na upranie jednego czapraka za pomocą mechanizmu zwanego pralką i tu pojawia się pewien problem. Bo pół biedy jeśli się ma na stanie pralkę stajenną i zużyte czapraki są jednymi z czystszych rzeczy, które się do niej wrzuca. Co innego natomiast, gdy, tak jak w moim przypadku, posiada się pralkę wszechstronnie użytkową. Pokusiłam się kiedyś na wrzucenie do pralki czapraka w stanie wyjściowym, czyli zdjętym z konia, wysuszonym i brudnym jak nieboskie stworzenie. Był to pierwszy i, przysięgam, ostatni raz kiedy popełniłam ten błąd. Raz, że stan czapraka po praniu niewiele różnił się od tego z przed, a po drugie, że jakiś czas później wstawiłam  bieliźniane pranie, które, jak okazało się po wyjęciu z pralki przyjęło na klatę całą sierść jaka oderwała się od wyżej opisanego czapraka. Może to i dobre, dla kogoś kto chce poczuć nierozerwalną więź ze swoim koniem i mieć poczucie, że są przez cały czas razem itd., ale noszenie majtek z końską sierścią pachnie mi już trochę jakimś niezbyt zdrowym fetyszem i zdecydowanie mówię temu HELL NO !!!

Tak więc stwierdziłam pospiesznie, że sierść powbijaną w czaprak, przed praniem koniecznie trzeba usunąć. Ameryki tym stwierdzeniem nie odkryłam, no ale trzeba uczyć się na swoich błędach. Próbowałam najpierw opcji z odkurzaczem, ale efekt tej operacji był co najwyżej mierny. I wtedy mnie olśniło:) Wzięłam czaprak i najzwyklejsze gumowe zgrzebło, które znajdzie się w każdej siodlarni i tak kawałek po kawałku zaczęłam skrobać ten czaprak. Co prawda zajęcie to pochłania trochę czasu i energii, ale efekt zadowala mnie w 100%, bo sierść wychodzi prawie cała i czaprak po praniu wygląda jak nowy, ale na wszelki wypadek dobrze wszystkim radzę, przed kolejnym praniem nastawić pralkę na płukanie bez wsadu w środku:)

A teraz krótka prezentacja, żeby nie było że ściemniam:)

Oto czaprak, którego stan nie wymaga komentarza...

i jeszcze w przybliżeniu:

biorę więc gumowe zgrzebło i zaczynam skrobać:

efekt końcowy przed praniem wygląda tak:

a to kupka sierści, wydarta z czapraka:/

tak wygląda po wyciągnięciu z pralki (oczywiście cały czas jest to wewnętrzna strona):

jest na nim co prawda jeszcze trochę sierści, ale myślę, że tego nigdy nie da się uniknąć w całości.

A tak wygląda strona zewnętrzna:

Sposób jest prosty i myślę, że w większości przez wszystkich znany, ale może komuś pomorze rozwiązać egzystencjonalny problem związany  z utrzymaniem sprzętu jeździeckiego w czystości:)

A tak BTW to zdecydowanie polecam model czapraka widocznego na zdjęciu. Mam go już 4 rok w intensywnym użytkowaniu, piorę, zakładam, piorę zakładam itd., a nie ma na nim ani jednego przetarcia, co prawda widać niewielkie przebarwienia, ale który czaprak zachowuje swój pierwotny kolor po 4 latach (chyba tylko nieużywany). Tak więc lećcie brudaski do swoich siodlarni, zgrzebła w dłoń i wielkie pranie czapraków czas zacząć!!!

Buziaki:*